در حکومت های اقتدارگرایی مثل کوبا به دلایل مشخص روی دو حوزه بهداشت و درمان و آموزش سرمایه گذاری زیادی می کنند، در کوبا حدود ۱۱ درصد از تولید ناخالص داخلی و ۰.۸ درصد از جمعیت را پزشکان تشکیل می دهند. می دانیم که بزرگ شدن بی قاعده در یک بخش معنایش کوچک ماندن بخش های دیگر است، برای همین غریب نیست کمبود دستمال توالت مشکل همیشگی این کشور سرآمد! در پزشکی است!
خیلی ها از پیشرفته بودن سیستم سلامت کوبا می گویند و یکی نمی پرسد چطور کشوری نه چندان ثروتمند می تواند در حوزه ای پیچیده و پرخرج سرآمد باشد؟ چطور از پس هزینه های تحقیق و توسعه میلیارد دلاری برمی اید؟ با نیاز ابداع فناوری های پیشرفته و همکاری های گسترده فراملی و سازماندهی ساختار پیچیده سلامت چه می کند؟
اینجا هم مثل بقیه موارد در حکومت پیشوای ضدامپریالیست فقید، شلوغ کاری و هیاهو حرف آخر را می زند، به هر بهانه ای دولت خلقی کوبا گَنگ های پروپاگاندای خود را به این طرف و آن طرف می فرستد که همگان از حسن نیت و آمادگی سیستم سلامت کوبا شگفت زده شوند! کافی است شلوغ کاری کوبایی ها در همین غائله کرونا را به یاد آورید.
بد نیست بدانیم سیستم کوبا دو لایه دارد، یکی برای به اصطلاح توریسم پزشکی که خارجی ها دلار و ارز می دهند و خدمات خوبی عمدتا در حوزه عمل های زیبایی می گیرند و دیگری برای مردم عادی که همیشه با مشکلاتی مثل کیفیت پایین خدمات و نبود ملزومات اولیه روبه روست. کترین هرشفلد که ۹ ماهی را در کوبا و به تحقیق روی سیستم سلامت آن کشور گذرانده از نارضایتی گسترده مردم عادی از خدمات درمانی می گوید و اینکه خدمات خوب مال از ما بهتران است و کار آنقدر خراب است که پرستاران داروها را از بیمارستان ها می دزدند تا آن را در بازار سیاه بفروشند!
شخصا یک معیار ساده برای تشخیص اعتبار ادعاها در مورد پیشرفته بودن کشورها دارم آن هم طولانی بودن صف گرفتن ویزا و اقامت در آن کشور است و می بینیم که تندوتیز ترین حامیان خلق های ستم دیده هم ترجیح می دهند در آمریکا و اروپای غربی به مبارزات خود ادامه دهند تا در کوبا از ان همه دستاورد! به رایگان بهره مند باشند، واالله اعلم.
منبع: https://t.me/RahbordChannel