بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران در رأس هدف های جمهوری اسلامی از بین بردن فقر و اصلاح شرایط زندگی مردم را عنوان کرده و اساس کار یک جمهوری اسلامی را چنین بیان کردند: «.. اساس کار یک جمهورى اسلامى، تأمین استقلال مملکت و آزادى ملت ما و مبارزه با فساد و فحشا و تنظیم و تدوین قوانین است که در همه زمینه‏ هاى اقتصادى، سیاسى، اجتماعى و فرهنگى با توجه به معیارهاى اسلامى، اصلاحات لازم را به عمل آورد. این اصلاحات با مشارکت کامل همه مردم خواهد بود و هدفش قبل از هر چیز از بین بردن فقر و اصلاح شرایط زندگى براى اکثریت قاطع مردم ماست که از همه جهت مورد ظلم واقع شده‏ اند.» (صحیفه امام، جلد 5، صفحه 155)

این در حالی است که آن هدف مقدسی که امام خمینی (س) به دنبالش بود و همواره بر آن تأکید و توصیه داشتند و قدم های اساسی در این راه برداشتند یعنی از بین بردن فقر و اصلاح شرایط مردم هنوز راه بسیاری برای طی شدن دارد. نمی خواهیم بگوییم در این زمینه هیچ کاری انجام نشده است اما می دانیم که تا رسیدن به آرمان های مقدس خمینی کبیر راه بسیار طولانی در پیش داریم.

کارشناسان اقتصادی کشور بر این باورند که یکی از موانع از بین بردن فقر در کشور بی عدالتی در تخصیص منابع و رفتن منابع به جاهایی است که هیچ کمکی به رونق اقتصاد کشور ندارد و مهم ترین کاری که در این زمینه می توان انجام داد،این است که این منابع را در جای درست خرج کنیم تا زمینه های توسعه درست کشور و از بین رفتن فقر فراهم شود.

دکتر لطفعلی بخشی، عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در گفت و گو با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران در مورد ریشه های به وجود آمدن فقر، فساد اقتصادی را مهم ترین عامل دانست و گفت: متأسفانه این فساد منابع کشور را به سمتی می برد که موجب فقر بیشتر می شود.

وی تصریح کرد: اگر منابع کشور مثل وام های بانکی در راه درستش خرج شود منجر به سرمایه گذاری و ایجاد اشتغال می شود. این اشتغال و سرمایه گذاری درآمد ملی و به تبع آن رشد اقتصادی را به دنبال خود می آورد و کشور در مجموع مرفه تر می شود. ولی وقتی منابع بانک ها که اصلی ترین منبع مالی کشور است به بیراهه می رود و دچار فساد می شود، به جای خودش بر نمی گردد و در لانه های فساد حبس می شود. در آن صورت است که چرخه سرمایه گذاری و ایجاد اشتغال به هم می خورد و رشد اقتصادی منفی و سرمایه گذاری کم می شود و هرچه قدر تلاش کنیم اشتغال اضافه نمی شود و مسئولان اجرایی مجبور می شوند آمارهای ناصحیح ارائه بدهند.

این صاحب نظر اقتصادی ادامه داد: فقر هم از این قضیه شروع می شود؛ یعنی وقتی که کسی بیکار شد و درآمد نداشت دچار فقر مطلق می شود که پیامدهای آن خیلی گسترده است. یکی از پیامدهای آن این است که لشکر بیکاران ایجاد و عده ای مجبور می شوند که به کارهای خلاف روی بیاورند تا زندگی خودشان را تأمین کنند و آمار مشاغل کاذب و طلاق و غیره به این ترتیب افزایش پیدا می کند.

وی دستفروشی در مترو را یکی از مشاغل کاذبی عنوان کرد که به افراد از روی بیکاری و عدم تأمین معیشت، به آن روی می آورند. وی ضمن غیر قبول دانستن این مشاغل، افزود: با ادامه این وضعیت شغل های به مراتب مشکل سازتر دیگری در کشور ایجاد می شود و خلاف هایی مثل کیف قاپی، خفت گیری، فروش مواد مخدر و گرفتاری های دیگر را به وجود می آورد و جامعه را ناامن می کند و در این شرایط دولت هم مجبور است پول بیشتری برای امنیت جامعه خرج کند که این کار باز این منابع کشور را به مسیری می برد که سازنده نیست.

بخشی ضمن بیان اینکه فساد اقتصادی مانع چرخیدن چرخه معمولی اقتصاد کشور می شود، گفت: مبارزه با فساد در موقعیت کشوری مثل ما باید یک اصل باشد. امروز می بینیم مقام معظم رهبری، رئیس جمهور و همه مقامات دیگر به وجود فساد در کشور انتقاد دارند و خواستار اقدام عملی در این راه هستند اما متأسفانه آن طور که شایسته است از طرف مسئولان اجرایی کشور کاری برای مبارزه با فساد انجام نمی شود.

وی در پاسخ به سؤالی در مورد وضعیت اقشار ضعیف کشور نیز گفت: این افراد به دلیل اینکه کار ندارند ضعیف هستند و اگر کار شرافتمندانه و درآمد درست داشته باشند، دیگر ضعیف نخواهند بود، در این صورت است که این افراد ضمن اینکه برای کشور مفیدند برای امرار معاش خود و خانواده نیز دچار مشکل نخواهند شد. پس بیکاری اولین سرمنشأیی است که یک نفر را به ضعف می کشاند. یعنی اگر ما بخواهیم اقشار ضعیف را توانمند کنیم اولین راهش ایجاد اشتغال سالم است. پیش نیاز ایجاد اشتغال سالم سرمایه گذاری و یکی از پیش نیازهای اصلی سرمایه گذاری تأمین منابعی است که از طریق بانک ها صورت می گیرد؛ که متأسفانه به خاطر وجود فساد این چرخه دچار اختلال شده است.

وی در مورد کمک رسانی به کسانی که نیروی کار کشور به حساب نمی آیند نیز گفت: در این مورد خوشبختانه کشور ما خیلی خوب کار کرده است. کمیته امداد امام خمینی (س)، بهزیستی و دیگر سازمان های حمایتی به اقشار ضعیف و زنان بی سرپرست کمک می کنند و نسبت به کشورهای دیگر ما خیلی خوب به این گروه ها کمک می کنیم البته ممکن است گروهی هم از شامل این کمک ها نشوند، ولی به هر حال به نسبت جوانان بیکار وضع از کار افتاده ها بهتر است و باید ما به فکر سرمایه گذاری و آینده جوانان کشور باشیم.

استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی ضمن بیان اینکه اگر ما به فکر اشتغال و تأمین آتیه جوانان نباشیم آنها هم در آینده به جمعیت امدادبگیر کمیته امداد امام خمینی (س) و دیگر نهادهای حمایتی اضافه می شوند، افزود: منابع کمیته امداد بی نهایت نیست به اضافه اینکه این جوان باید کار کند و توان کار هم دارد. آن پیرمرد از کار افتاده اگر زیر پوشش کمیته امداد برود و از آن حمایت کنند و مسائل بهداشتی آن را حل کنند و کمک هزینه مخارج زندگی و سبد کالایی و امثال آن به او بدهند هیچ اشکالی ندارد و حتی باید این کار را انجام دهند ولی برای جوانان این الگو الگوی خوبی نیست که ما به آنها پول دستی بدهیم چرا که این جوانان باید کار کنند و این کشور با کار پیش می رود.

وی یکی راه های برون رفت از بیکاری جوانان را افزایش سرمایه گذاری که بتواند برای این جوانان کار شایسته فراهم کند، دانست و تصریح کرد: سرمایه گذاری در طرح های زیربنایی به راحتی می تواند این کار را برای آنها انجام دهد.

بخشی افزود: نمی شود این کار را یک ساله حل کرد ولی اگر ما در کشور امنیت برای سرمایه گذاری ایجاد کنیم که سرمایه داران داخلی به خارج از کشور نروند و حتی بتوانیم سرمایه خارجی جذب کنیم می شود ظرف سه یا چهار سال بر این مشکل فائق آمد. ما باید تلاش کنیم با شفافیت و راه های درست فساد را در کشور به حداقل برسانیم و منابع را در جهت درست برای منافع کشور مثل ایجاد اشتغال، افزایش درآمد ملی و ثروتمند کردن کشور هدایت کنیم.

منبع: جماران