"نقدینگی یک متغیر اسمی است و سرمایه یک متغیر حقیقی. شما می توانید نقدینگی را در یک مدت کوتاه به صورت دستوری کاهش یا افزایش دهید. اما سرمایه از جنس ارزش افزوده و تولید و فعالیت بخش واقعی اقتصاد است که نه یکشبه تولید می شود و نه یک شبه بین میرود. برای ایجاد سرمایه به نقدینگی نیاز است، اما نقدینگی به خودی خود به سرمایه تبدیل نمی شود...

زمانی که نقدینگی خلق میشود، آن را به بخش تولید می فرستند. این نقدینگی در قالب حقوق و دستمزد به کارگران کارخانه پرداخت می شود یا برای خرید محصول دیگری هزینه می شود. به عبارتی بخش مهم نقدینگی وارد خانوار میشود و خانوار از آن برای تامین کالا و خدمات مورد نیاز خود استفاده می کند. این خرید، نقدینگی بنگاه دیگر را تامین می کند و آن نقدینگی مجدد وارد تولید میشود و مجددا در قالب حقوق و دستمزد به خانوار منتقل میشود.

این روند ادامه می یابد و نقدینگی مدام در گردش خواهد بود. در این گردش، بخشی از نقدینگی به واحدهای تولیدی دیگر می رود و بخشی به صلاحدید خانوار و بنگاه صرف سرمایه گذاری جدید می شود یعنی خانوارها و واحدهای تولیدی با توجه به شرایط اقتصادی خود و جامعه تصمیم می گیرند درصدی از نقدینگی را سرمایه گذاری کنند. خانوار به نیت پس انداز و بنگاه تولیدی برای افزایش تولید.

بر این اساس در قدم اول، نقدینگی است که وارد چرخه بعدی میشود. اما این نقدینگی برای اینکه در چرخه های بعدی هم بماند و سرمایه مجدد خلق کند، نیاز به پیش شرط هایی دارد. آن پیش شرط ها مشخص می کند که من به عنوان خانوار یا بنگاه اقتصادی نقدینگی را وارد چه حوزه ای کنم و چگونه به کار گیرم".

این بخشی از مصاحبه دکتر حسین جوشقانی با تجارت فرداست، شاید نکته ای ساده و بدیهی به نظر می آید، ولی همین را هم ظاهرا باید بارها در گوش سیاستگذار ایرانی تکرار کرد، والله اعلم.

کانال راهبرد/امیرحسین خالقی

منبع: https://t.me/RahbordChannel