دکتر رامین ناصحی
دعواى "شريف" و "علامه" دعواى كاملا جهانى اى است و اصلا مختص به ايران نيست (بر خلاف ادعاى طرفداران اين دو مكتب كه مى گويند جريان مقابل "منسوخ" شده است).
دعواى اصلى اين دو مكتب سر روش تحقيق است، نه سياست هاى توسعه يا "ليبراليسم مقابل سوسياليسم". اينكه در ايران اين دو مكتب اختلاف سياست هم دارند كاملا ثانويه است.
هر دو مكتب به اهميت نهادها واقف هستند، منتها روش مطالعه و نظريه پردازيشان در مورد نهادها كاملا متفات است؛ يكى نظريه اش را به شكل كلامى و داستانى بيان مى كند و ديگرى به شكل رياضى و فرمال. يكى case study انجام مى دهد و مبتی بر روش کیفیست و ديگرى نظريه تست مى كند و مبتى بر آمارست. اما در عمق اين دو روش، يعنى استقرا و استنتاج، مكمل يكديگر هستند.
طبق دسته بندى جهانى (غربى)، شريف متعلق به جريان "نهاد گرايى مدرن" و علامه متعلق به "نهادگرايى تاريخى" است. اين دو جريان ژورنال ها و حتى "آكسفورد هَندبووك هاى" جداى خودشان را دارند و طرفداران هر دو جريان در بهترين دانشگاهاى دنيا مشغول تحقيقند و روى نظريات هميديگر تاثير مثبت گذاشته اند. به عنوان مثال، Acemoglu، يكى از سرشناس ترين چهره هاى "نهادگرايى مدرن"، خودش در مقدمه كتاب "ريشه هاى اقتصادى ديكتاتورى" اش مى نوسيد كه نظرياتش از مكتب "نهادگراى تاريخى" خيلى تاثير گرفته است.
نتيجه گيرى: بنظر من رشته اقتصاد در ايران مى تواند از تنوع روش methodological pluralism بهره بگيرد. به جاى حذف يا "شبه علم" خواندن ديگرى، بايد بدنبال همكارى يا حداقل "زندگى مسالمت آميز" با رقيب باشيم. اين به نفع تمام اقتصاددان هاى ايرانيست.