کسانی که علم را به عنوان زمینه کاری خود انتخاب می‌کنند معمولا توصیه‌های افراد موفق را سرلوحه کار خود قرار می‌دهند. بنابراین نصایح افرادی همچون برندگان جایزه نوبل می‌تواند بسیار راهگشا و ارزشمند باشد.
بیشتر شبیه گردهمایی اعضای سابق یک کلاس به نظر می‌رسد، اما شرکت‌کنندگان همگی افراد برجسته‌ای هستند. یک هفته در سال، شهر کوچک و زیبای لینداو در آلمان میزبان برندگان جایزه نوبل و حدود 600 دانشجوی جوان است؛ مشتاقانی که آرزو دارند تا در آینده جایی در میان این برندگان داشته باشند.
به گزارش نیوساینتیست، هر سال موضوع جلسات مربوط به یکی از 4 زمینه مختلف جایزه نوبل است. گردهمایی امسال نوبت فیزیک است، و طبیعی است که جلسات تحت تاثیر یافته‌های اخیر بوزون هیگز قرار داشته باشد. اما هدف اصلی جلسات این است تا به نسل بعدی محققان –که اغلب آنها دانشجویان دکترا و کارشناسی ارشد هستند- فرصتی برای معاشرت با برجسته‌ترین فارغ‌التحصیلان رشته خود داده شود.
اما برندگان جایزه نوبل چه توصیه‌هایی برای افراد جوان در برنامه‌ریزی آینده حرفه‌ای خود دارند؟
در مورد نحوه کار کردن دستگاه‌ها اشتیاق زیاد داشته باشید.
داگلاس آشرفورد، برنده نوبل فیزیک سال 1996 / 1375 برای تحقیقات در خصوص خاصیت ابرسیالی ایزوتوپ هلیم میگوید: «من از مدت‌ها قبل می‌دانستم که علاقه و اشتیاق من در زمینه دانش کاربردی است.»
وی میگوید: «زمانی‌که به دبیرستان می‌رفتم، مادرم به من اعتماد کرد و اجازه داد تا با ماشین وی به سیاتل بروم -نزدیک‌ترین شهر بزرگی که در نزدیکی محل زندگی ما بود- تا با عده‌ای از تامین‌کنندگان ابزارهای پزشکی ملاقات کنم. من به آنها گفتم که می‌خواهم برای یک پروژه علمی یک دستگاه اشعه ایکس بسازم و با یک ماشین پر از وسایل به خانه بازگشتم. برای من خیلی آسان بود که این وسایل را کنار هم بگذارم و خیلی زود داشتم هر چیزی را با اشعه ایکس بررسی می‌کردم.»
اهمیت استاد
جان ماتر، برنده نوبل فیزیک سال 2006 / 1385 برای اندازه‌گیری تابش زمینه کیهانی، اولین تابش منتشرشده پس از مهبانگ میگوید: «مردم همیشه از یک استاد بهره می‌برند. اما یک استاد نباید بگوید «این کار را این طور انجام بده»، وی باید آنجا باشد تا بگوید «می‌توانی این کار را انجام دهی؛ تلاش کن». اگر شما بخواهید یک کار واقعا نو را انجام دهید، یک استاد احتمالا نمی‌داند چطور باید این کار را انجام دهید.»
به استقبال خطر بروید.
جان ماتر هنوز یک دانشمند جوان بود که رهبری ماموریت COBE )کاوشگر تابش زمینه کیهانی) را در ناسا بر عهده گرفت؛ نخستین ماموریت اختصاصی که به مطالعه منشاء جهان اختصاص داشت. وی میگوید: «من 28 ساله بودم که ایده ساخت آشکارگری برای اندازه‌گیری تابش زمینه امواج مایکروویو کیهانی به ذهن ما رسید. هیچ‌کس به شما نمی‌گوید که چطور چنین پروژه‌ای را رهبری یا سازماندهی کنید. ناگهان شما از نقطه «بیایید امروز برویم سر کار» به نقطه «بیایید جاه‌طلبانه‌ترین پروژه کیهان‌شناسی را تا به امروز پیشنهاد دهیم.» می‌روید؛ اما همه چیزی که می‌توانید انجام دهید تازه شروع کار است.»
کمی فروتنی و تواضع بد نیست.
جان ماتر در ادامه توصیه‌هایش میگوید: «بزرگ‌ترین قدم‌ها در دانش آنهایی هستند که کم‌ترین قابلیت توضیح را دارند. بسیاری از مردم فکر می‌کنند: «من یک فیزیک‌دان هستم، من می‌دانم که هر کاری را چطور انجام دهم»؛ اما کار ما به عنوان فیزیک‌دان این است که بر روی چیزهایی کار کنیم که چیزی از آنها نمی‌دانیم. »
حتی برندگان نوبل نمی‌توانند همه کار را به تنهایی انجام دهند.
اروین نیهر، زیست فیزیک‌دان برنده نوبل پزشکی سال 1991 / 1370 برای مطالعاتش درباره کانال‌های یونی رشته‌های عصبی میگوید: «زمانی من فکر می‌کردم که می‌توانم از نردبان دانش بالا بروم و به مدلسازی شبکه‌های عصبی و همانند آن بپردازم، اما نتیجه‌ای که گرفتم این بود که شما نمی‌توانید در خصوص توانایی‌های خود و محدوده تخصصی‌تان اغراق کنید.»
علایق خود را دنبال کنید.
نیهر میگوید: «دلبستگی‌های خود را دنبال کنید، تلاش کنید تا چیزی ر اپیدا کنید که حقیقتا شما را شیفته خود می‌کند. مهارت‌هایتان را توسعه دهید تا در داده‌های خود چیزهایی را مشاهده کنید و ساختارهایی را کشف کنید که غیرعادی هستند.»
منبع: خبرآنلاین