عضو هیات علمی دانشگاه مازندران
چند ماهي است که براي فرصت مطالعاتي در تايوان هستم. دانشگاهي که مرا دعوت کرده دانشگاه بسيار زيبايي است که ديواري ندارد. اين دانشگاه در واقع براي مردم و دانشگاهيان پارکي بزرگ و دوست داشتني است. هر روز از صبح زود تا ديروقت شب دسته دسته مردم در گوشه گوشه دانشگاه مشغول ورزش هستند. گروهي مي‌دوند يا پياده‌روي مي‌کنند. کودکان در کنار والدين تصوير شاد و زيبايي به دانشگاه مي‌دهند. در وسط دانشگاه، درياچه‌اي مصنوعي وجود دارد که غازهاي زيبا کنار آن زندگي مي‌کنند و لاک‌پشت‌ها و ماهي‌ها در داخل آن. جوجه غازها به دنبال مادرشان روي چمن‌ها مي‌دوند. غازها، لاک‌پشت‌ها و حتي ماهي‌ها براي گرفتن نان به مردم نزديک مي‌شوند. ورود دوچرخه به دانشگاه آزاد است ولي براي ورود موتورسيکلت و اتومبيل بايد مبلغي براي پارکينگ پرداخت شود. هزينه پارکينگ براي دانشگاهيان کمتر است ولي مجاني نيست. در ورودي اصلي دانشگاه کيوسکي هست که فقط ورود و خروج اتومبيل و موتورسيکلت را کنترل مي‌کند. دورادور دانشگاه نيز ديوار کوتاه و ورودي‌هاي زيادي وجود دارد که براي عبور و مرور مردم و دوچرخه است ولي موتور و اتومبيل امکان ورود ندارد. هم دانشجويان، دانشگاهيان و هم مردم عادي از زمين‌هاي بزرگ ورزشي استفاده مي‌کنند. بسيار ديده مي‌شود که دانشجويان جوان با افراد ميانسال به بازي بسکتبال يا واليبال مشغولند. در دو طرف دانشگاه، شهرداري در محوطه ويژه‌اي حدود 30 دوچرخه گذاشته که دانشگاهيان و مردم معمولي با استفاده از کارت‌هاي اتوبوس خود مي‌توانند از اين دوچرخه‌ها استفاده کنند. هزينه استفاده از اين دوچرخه‌ها بسيار اندک است. بسياري از سازمان‌هاي مردم‌نهاد براي نشست هاي خود از سالن‌هاي دانشکده‌هاي مختلف استفاده مي‌کنند. مجموعه‌ي اين عوامل دانشگاه را به محيطي شاد، زنده و دوست‌داشتني مبدل کرده است. همين وضعيت در تمامي دانشگاه‌هاي تايوان، وجود دارد. در تايوان از سال 1949 (روي کارآمدن حزب کمونيست در چين) تا سال 1987 حکومت نظامي برقرار بود. به علت تنش سياسي شديد بين تايوان و چين دولت تايوان کشور را کمابيش در حالت جنگي نگاه داشته بود. استادان و دانشگاهيان مي‌گويند که تا به ياد دارند همواره ورود مردم به دانشگاه آزاد بوده است، حتي در دوران حکومت نظامي. ورود مردم به دانشگاه در کشورهاي صنعتي و بسياري از کشورهاي در حال توسعه آزاد است و کسي عبور و مرور دانشگاه را کنترل نمي‌کند. در طول اقامتم در تايوان هر روز که به اين دانشگاه زيبا وارد شده‌ام، در دل آرزو کرده‌ام که دانشگاه‌هاي ايران هم چنين وضعيتي داشته باشند. به خاطر مي‌آورم در دوراني که دانش‌آموز بودم هر زمان که از پشت ميله‌هاي دانشگاه تهران مي‌گذشتيم آرزو مي‌کردم که اي‌کاش مي‌شد داخل دانشگاه را ببينم. دانشگاه‌هاي بزرگ ايران نيز عموما پارک‌هاي زيبايي هستند که در آنها به روي مردم بسته است. اخيرا آقاي دکتر غلامي مسأله دانشگاه بدون ديوار را مطرح کرده که سبب خوشحالي بسياري از دانشگاهيان شده است. اميدوارم ديوارهاي فيزيکي و ذهني ميان مردم و دانشگاه‌هاي ايران هرچه زودتر حذف شود.
@ieairan