هنگامی که نام کره‌شمالی به میان می‌آید، «لوکس و تجملی» نخستین کلمه‌ای نیست که به ذهن متبادر می‌شود. قرار بود در 15 آوریل سال 2012 همزمان با جشن یکصدمین سالگرد تولد «رهبر ابدی، کیم ایل سونگ» بلندترین و باشکوه‌ترین ساختمان پیونگ یانگ افتتاح شود.
هتل ریوگیونگ (Ryugyong) در توصیفات رسمی به عنوان عمارتی با 105 طبقه، به بلندای 330 متر و دارای 3000 سوئیت و یا 7665 اتاق بر طبق منابع مختلف، امکانات کسب و کار، یک سکوی رصد و هفت رستوران گردان معرفی می‌شود. نام ریوگیونگ به معنای «پایتخت درختان بید» یکی از نام‌های تاریخی شهر پیونگ‌یانگ نیز هست.
ساخت آن در سال 1987 آغاز شد و در ابتدا قرار بود در سال 1989 افتتاح شود، زمانی که می‌توانست افتخار بلندترین هتل جهان و هفتمین آسمان‌خراش بزرگ را از آن خود کند. با این حال یک رشته از حوادث و بدبیاری‌ها از جمله فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بلایای طبیعی و مشکلات مالی در کنار روش‌های مدیریتی و مواد ساختمانی این امر را ناممکن ساخت. ساخت هتل به مدت شانزده سال متوقف شد و دوباره در سال 2008 از سر گرفته شد. شرکت مصری گروه صنعتی اوراسکام مسئولیت ادامه ساخت را برعهده گرفت. اوراسکام یک قرارداد 400 میلیون دلاری با دولت کره شمالی امضا کرده است تا شبکه تلفن همراه نسل سوم را راه‌اندازی کند و هرگونه ارتباط مستقیم با پروژه هتل ریونیونگ را رد کرده است.مقامات در همان سال 2008 اعلام کردند برنامه‌ریزی شده است تا در آوریل سال 2012 همزمان با یکصدمین سالگرد تولد کیم ایل سونگ گشایش یابد. در ژولای 2011 نمای بیرونی شامل صفحات شیشه‌ای و آنتن‌های مخابراتی تکمیل شد. اما دولت کره شمالی در افتتاح آن در سال 2012 باز هم ناکام ماند. عکس‌هایی که برای نخستین بار در سپتامبر 2012 از داخل هتل به بیرون درز کرد نشان داد که هیچ کاری در داخل آن انجام نشده است.
کار بر روی بخش‌ها و نمای بیرونی ساختمان دوباره آغاز شد، اما فضای داخلی تقریبا دست‌نخورده باقی مانده است. تنها افراد اندکی اجازه داشته‌اند نگاهی اجمالی به داخل بیندازند. عکس‌های جدیدی که مسافران یکی از تورهای چینی گرفته‌اند نشان می‌دهد که چرا جدای از نمای باشکوهی که به پایتخت بخشیده است، چیزهای اندکی برای نمایش وجود دارد. در حقیقت نمای داخلی بیشتر شبیه یک پارکینگ بزرگ خودرو است. یک لابی لخت بتنی بدون روشنایی، لوله‌کشی و مبلمان.
ساختمان هرمی شکل دارای سه بال است که هر کدام 100 متر طول، 18 متر عرض و با شیب 75 درجه در یک نقطه مشترک به شکل قله نوک تیز به هم می‌رسند. این ساختمان 105 طبقه که قرار بود به نماد برتری این کشور تبدیل شود اکنون در عوض بعنوان مرموزترین برج جهان شناخته می‌شود. برخی آنرا به طنز «هتل روز رستاخیز» می‌نامند. ساختار هرمی شکل آن قلعه شیطان نام گرفته و اتصال زمینی آن دعوت‌کننده ستاره مرگ.
برنامه ساخت هتلی بزرگ در کره شمالی به رقابت‌های جنگ سرد بازمی‌گشت و واکنشی به تکمیل بزرگترین هتل جهان به نام وستین استامفورد هتل در سنگاپور در 1986 توسط شرکت کره جنوبی گروه سسانگ یونگ بود. این پروژه بخشی از تلاش گسترده پیونگ یانگ برای به تصویر کشیدن شهر به‌عنوان مکانی پر رونق و مدرن بود تا به جذب گردشگران و سرمایه‌گذاران غربی کمک کند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که کره شمالی 750 میلیون دلار یا حدود 2 درصد تولید ناخالص داخلی خود را صرف ساخت برجی کرد که بیش از یک پوسته خارجی ندارد و به دلیل مشکلات ساختاری و کیفیت ضعیف مصالح ناتمام مانده است. این میزان سرمایه‌گذاری برای چنین کشور فقیری یک تعهد و بار بسیار عظیم است. کافی است که برای مقایسه بدانیم 2 درصد تولید ناخالص داخلی آمریکا 220 میلیارد دلار می‌شود. گزارشگر بی‌بی‌سی آن را «یکی از بقایای جاه‌طلبی‌های عقیم مانده دولت توتالیتر نامید.» بازرسان اتاق بازرگانی اتحادیه اروپا گزارش دادند که این سازه مرمت‌ناپذیر است. یک مقاله در ای‌بی‌سی نیوز که در سال 2006 منتشر شد پرسید آیا کره شمالی مواد خام و انرژی کافی برای چنین پروژه گسترده‌ای دارد.
کار ساخت هتل در سال 1992 متوقف شد و هیچ کس واقعا نمی‌داند به چه دلیل. برخی می‌گویند این توقف تنها دلیل مالی داشته است. اقتصاد کره شمالی از سال 1992 به بعد فاجعه‌آمیز بوده است و در قحطی گسترده و کمبود برق دست و پا می‌زند. برخی می‌گویند به دلیل اینکه کار ساخت با بتن نامرغوب انجام شده است، هرگز به معنی واقعی نمی‌توان آنرا کامل کرد. اکنون شایع شده است که دولت کره شمالی در تلاش برای جذب سرمایه خارجی جهت پرداخت هزینه‌های بازسازی هتل است.
هتل ریوگیونگ مانند یک خفاش در دل شهر به خواب رفته است. زاویه 75 درجه برای دیوار بیرونی یک هتل زاویه کاملا اشتباهی است. وقتی به عبور از آسانسورهای کج در زیر پوسته شفاف و بدون پنجره آن فکر می‌کنید موهایتان سیخ می¬شود. اما بسیار خب، سلیقه‌ها متفاوت است و ممکن است اینها برای کره‌ای‌ها جذاب باشد. اما هنوز یک پرسش باقی است که چرا؟!
کره شمالی به اعمال کنترل و نظارت شدید بر گردشگران و بازدیدگنندگان شهرت دارد. هتل ریوگیونگ با گنجایش 3000 اتاق طراحی شده است، اما در هنگام ساخت آن در سال تنها به چند هزار نفر اجازه ورود به کشور داده می‌شد و تقریبا مقصد هیچ یک از آنها پیونگ یانگ نبوده است. حتی هم اکنون با افتتاح منطقه گردشگری کومگانگ سالانه تنها حدود 130 هزار نفر از کره شمالی بازدید می‌کنند. حتی اگر تعداد آنها را به هفته‌های سال تقسیم کنیم و همه آنها بخواهند یک هفته را تمام در هتل ریوگیونگ بگذرانند هنوز هم ظرفیت هتل خالی خواهد ماند.
لکر هیچگونه تخصصی در روانشناسی کره‌ای ها نداشته باشیم اما تنها یک پاسخ قابل قبول وجود دارد. ساخت ریوگیونگ از غرور ملی سرچشمه گرفته است. دولت کره شمالی حتی قبل از اینکه عملیات گودبرداری را آغاز کند ریوگیونگ را در نقشه شهر جا داد و حتی روی تمبرها چاپ کرد. ریوگیونگ قرار بود به مظهر فضیلت و اعتماد به نفس کره شمالی تبدیل شود.
اکنون پیونگ یانگ از اینکه این هتل ناتمام همچنان در عکس‌ها ظاهر می‌شود خجالت‌زده است. هیولایی کاملا خالی که حتی پنجره ندارد. همان احساس غرور ملی که در ساخت ریوگیونگ وجود داشت اکنون با جدیت برای انکار این ساختمان به کار می‌رود. مکان آن دیگر در نقشه شهر وجود ندارد. راهنماها ادعا می‌کنند که نمی‌دانند در کجا قرار دارد. هیچ کس در مورد آن صحبت نمی‌کند. این از آن حقایق سورئالیستی است. واقعیتی که نادیده گرفته می‌شود و همزمان از همه جای پیونگ یانگ قابل مشاهده است. از هر کجای شهر که بنگری این فیل سفید توخالی و بلندترین هتل جهان خط افق راشکافته است، اما شتر دیدی ندیدی! عبرت آموز است هتلی که قرار بود بنای یادبود برای ایدئولوژی خوداتکایی کره شمالی باشد در عمل به نماد فروپاشی حتمی خوداتکایی تبدیل شد.
منبع:
https://telegram.me/jafar_kheirkhahan