دشواری‌های درمان برای کارگران ساختمانی؛
سرگردانی برای یک "امآرآی" ساده!
میکائیل صدیقی از دشواری‌های درمان کارگران ساختمانی استان کردستان می‌گوید؛ آنهم در شرایطی که این کارگران سالانه ۴ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان حق بیمه می‌پردازند.
کار برای کارگر همزاد درد و رنج است؛ «کار یدی» وقتی برای سالهای متمادی به درازا بکشد، معنایش از دست رفتنِ سلامت و جوانی‌ست؛ موهبت‌هایی که اگر از دست بروند، دیگر هرگز بازنمی‌گردند.
مشکلات جسمی، همزاد کارگران است به خصوص کارگران ساختمانی. با این همه، این کارگران در بیشتر مناطق کشور از امکانات درمانی مناسب محرومند. مراکز درمانی تامین اجتماعی در شهرستان‌های کوچک، به اندازه کافی مجهز نیستند و کارگران ساختمانی که با هزار زحمت و دشواری، هر ماه هزینه سنگین بیمه را متقبل می‌شوند، نمی‌توانند از خدمات درمانی رایگانِ باکیفیت بهره‌مند شوند.
این درحالیست که نه تنها براساس اصل ۲۹ قانون اساسی همه شهروندان باید از خدمات درمانی و بیمه‌ای رایگان برخوردار باشند، بلکه کارگران بیمه شده‌ی تامین اجتماعی باید بتوانند در مراکز ملکی این سازمان به صورت رایگان درمان شوند.
میکائیل صدیقی، رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی مریوان و سروآباد است. او تجربه‌های خود را از ناکافی بودن خدمات درمانی روایت می‌کند: «امروز صبح برای پی بردن به دردی چند ساله(دیسک کمر) که به دلیل کار سخت ساختمانی از سال ۸۹ همراهم هست و امسال به شدت امانم را بریده، به درمانگاه تامین اجتماعی مریوان واقع در میدان سرباز مراجعه کردم . خیابانی پر از چرخ و دستفروشانی که تا دم در درمانگاه همراهیت می‌کنند . با کلی دردسر خودم رو به در ورودی رساندم؛ از ورودی درمانگاه پرسیدم که برای گرفتن امآرآی باید چکار کنم؟ باور کنید جوری نگاهم کرد که از پرسیده خودم پشیمان شدم؛ گفت امآرآی چیه! اگه جاییت درد میکنه برو یه نوبت اینترنتی بگیر و چند تا دارو بهت میدن که خوب بشی یا اگر دندونت درد میکنه بازم نوبت بگیر. گفتم کار من از این داروها گذشته باید عکس و امآرآی بگیرم که مشخص کنه که آیا عمل کنم یا نه. گفت دلت خوشه برادر، اینجا متخصص و عکس و امآرآی، سی‌تی‌اسکن و رادیولوژی و ... کجا بود برو یه جای دیگه!»
ناکامی در مراکز درمانی تامین اجتماعی
او که از درمانگاه تامین اجتماعی مریوان ناامید شده، مجبور است به مرکز استان مراجعه کند: «دفترچه بیمه‌ام رو یه نگاهی کردم اومدم بیرون تو مسیر برگشت به این فکر می‌کردم که چطور می‌شود دو تا شهر مریوان و سروآباد با وجود بیشتر از ۵۰ هزار نفر تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی، با این بیکاری و شرایط معیشتی کارگران از خدمات اولیه درمانی و پزشک متخصص و امکانات پزشکی و دستگاهای مانند امآرآی و سونوگرافی و ... بی‌بهره باشند؟! یادم آمد در جلسه کمیته درمان استان که حضور داشتم و این موضوعات و مشکلات کارگران را مطرح کردم، مدیرکل درمان استان جوری از درمانگاه شهرستان سخن میگفت که انگار ما دارای بیمارستانی مجهز با تمام خدمات درمانی هستیم ولی واقعیت ماجرا چیز دیگری است.
به هر حال تصمیم گرفتم برای گرفتن ام‌آی‌آر راهی سنندج بشوم و امیدوار باشم در بیمارستان تامین اجتماعی سنندج، عکس را بگیرم. با دشواری خودم را به بیمارستان تامین اجتماعی سنندج رساندم. از کارمند درمانگاه پرسیدم از مریوان اومدم و برای امآرآی باید چکار کنم؟ کارمند گفت دستگاهمون خراب شده؛ یه نفر از پرسنل دستشو گذاشته رو یه دکمه، دستگاه رو خراب کرده و الان دستگاه ۷۰۰ میلیونی امآرآی خودش نیاز فوری به عکسبرداری و متخصص تعمیرات داره. گفتم حداقل اجازه بدید یه دکتر توی دفترچه‌ام عکسبرداری رو بنویسه؛ وقتی خانم کارمند دفترچه‌ام رو دید گفت فاقد اعتبار است یعنی الان که چند روز از خرداد گذشته و شما حق بیمه خرداد ماه رو پرداخت نکرده‌اید، پس نمیتوانیم بهتون نوبت بدیم و پزشک رو ببینید؛ یه نگاهی به دفترچم کردم؛ نمی‌دونم چرا عکس روی جلد دفترچه آنقدر عبوس و ناآشنا بود که با زبان بی‌زبانی میگفت همین الان دفترچه رو پاره کن و بنداز دور ....»
کارگران ساختمانی کردستان سالانه ۴ میلیارد و پانصد میلیون تومان حق بیمه می‌پردازند
اما سرگردانی برای یک امآرآی ساده بازهم ادامه دارد: «در این فکر بودم که اگر با یک حساب سر انگشتی با توجه به بیمه بودن حداقل ۳۵ هزار کارگر و استادکار ساختمانی و پرداخت هر ماه صد و سی هزار تومان حق بیمه، معادل ۴ میلیارد و پانصد میلیون تومان ماهانه و در سال چیزی حدود ۵۴ میلیارد تومان حق بیمه کارگران ساختمانی در استان کردستان است، چرا با این مبلغ گزافِ پرداختی، درمانگاه‌های شهرستان‌ها در این شرایط ناگوار هستند؟!
بعد از اندکی درگیری فکری با خودم، ناامیدانه به بیمارستان روبه‌روی تامین اجتماعی - بیمارستان آموزشی کوثر طبقه دوم- مراجعه کردم که اونجا هم گفتن باید سیستمی نوبت بگیری و فردا مراجعه کنی؛ بعد به ناچار به امآرآی شهید قاضی مراجعه کردم که اونجا بهم گفتن با تامین اجتماعی قرارداد ندارند و شامل دفترچه بیمه نمیشه و درنهایت، ناچاراً مبلغ صد و پنچاه هزار تومان برای گرفتن عکس پرداخت کردم که باید برای دریافت جواب عکس در تاریخ بیست سوم خرداد، بازهم جاده‌های پرپیچ و خم سنندج - مریوان را با این کمرِ پُردرد طی کنم.»
میکائیل صدیقی که رنج رفت و برگشت از شهرستان به مرکز استان برای یک امآرآی ساده را چشیده، از شرایط درمانی کارگران ساختمانی انتقاد دارد: «واقعا برای درخواست و پیگیری مطالبات بیمه و درمان کارگران، جایگاه مسئولانی از قبل وزیر کار، تعاون و رفاه اجتماعی، مدیریت درمانی تامین اجتماعی، نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی استان، مدیرکل درمان استان، ریاست دانشگاه علوم پزشکی و ... کجاست؟ آیا مسئولان این مشکلات را نمی‌بینند؟ آیا نمی‌دانند که درمانگاه‌های شهرستان‌ها مثلاً مریوان و سروآباد نیاز فوری به پزشکان متخصص و دستگاه‌های عکسبرداری و امکانات پزشکی دارند؟ و آیا می‌شود در این شرایط سخت به مطالبات و خواسته‌های طبقه کارگر بی‌توجه بود؟ امیدوارم این مسئولان، برای یکبار هم که شده مسئولانه این مطالبات را ببینند. امیدوارم بتوانیم مشکلات را رودررو مطرح کنیم و به جد بخواهیم که پیگیر رفع مشکلات کارگران و بیمه‌شدگان باشند.»
به گفته‌ی او، کارگرانی که با سختی بسیار کار می‌کنند و از جان و سلامت خود برای آبادانی این ممکلت می‌گذرند، نباید در این شرایط ناگوار باشند؛ نباید برای یک امآرآی ساده، جاده‌های کوهستانی و پرخطر را زیر پا بگذارند؛ آنهم فقط برای یک امآرآی ساده!
ایلنا