نویسندگان: محمدباقر نوبخت, رضا مجيدزاده , سعيد غلامي نتاج اميري
عنوان نشریه: راهبرد اقتصادي : تابستان 1392 , دوره 2 , شماره 5 ; از صفحه 7 تا صفحه 40.
چکیده:
در اين تحقيق تلاش مي شود تا تجربه توسعه شش گروه کشورهاي توسعه يافته صنعتي، تازه صنعتي شده شرق آسيا، درحال توسعه غرب آسيا، درحال توسعه امريکاي لاتين، درحال گذار اروپاي شرقي و رو به توسعه افريقا با تاکيد بر روند علم و فناوري در آنها و از منظر چارچوب تحليلي نهادي و با اتکا به روش تحليلي پوياي ماتريس تار و پود اجتماعي ارزيابي و مقايسه شود. ضمن اينکه تلاش شده تا با مروري بر تجربه توسعه ايران و مقايسه با تجربه کشورهاي منتخب، دلالت هايي براي آن استخراج شود. طبق نتايج تحقيق، مسير بهينه توسعه آن است که منفعت همه بازيگران در آن لحاظ شده باشد. دولت نقشي ترکيبي بر عهده دارد که مقداري از منافع برنامه ريز در اتکاي صرف به صندوق رانت را کاهش و مقداري از منافع ناشي از همکاري را براي برنامه پذير افزايش مي دهد.بنابراين اين بازيگر بايد هم داراي مشخصه اي منطبق با برنامه پذير و هم داراي بخشي از ابزار نظارتي باشد. با توجه به ويژگي بافتار قوميتي و تنوع فرهنگي سيستم اجتماعي ايران، اثربخشي بازيگر سوم هم به برخورداري او از ويژگي بومي و هم به توانايي اعمال نظارت او در حد کالاهاي عمومي محلي بستگي دارد. به اين ترتيب نهادهاي مدني در هريک از بخش هاي قومي که ابزار نظارت بر تخصيص منابع توسعه را از طرف حکومت در اختيار داشته باشد، همان بازيگر سوم موثر در استقرار تعادل ناشي از همکاري خواهد بود.