یکی از قابل دفاع ترین وجوه سیاست تنش زدایی در عرصه سیاست خارجی به مسئله پیش بینی پذیر کردن چشم‌اندازهای آتی مربوط می‌شود که می‌توان آن را به عنوان یکی از بهترین فلسفه‌های امکان پذیرکننده برنامه ریزی توسعه در نظر گرفت. به بیان دیگر برای پیشبرد برنامه توسعه در یک فضای نامطمئن از نظر مناسبات بین‌المللی، کشور از یک طرف باید هزینه‌های غیرضروری و غیرمتعارفی را بپردازد و از طرف دیگر باید به اعتبار وابستگی به نسبت شدید اقتصاد ملی به دنیای خارج مانند آنچه که در دوره 8 ساله مسئولیت دولت قبلی اتفاق افتاد و نیاز کشور به واردات محصولات کشاورزی بیش از 4برابر افزایش پیدا کرد. حتی اگر چنین وجوهی را در نظر نگیریم نیاز کشور به فناوری علی الخصوص وجه سخت افزاری آن یعنی ماشین‌آلات جدید است، متحمل مشکلات شود. به اعتبار اینکه یکی از تنگناهای موجود تولید در کشور ما همینطور بالا بودن سطح ضایعات و کهولت بیش از حد ماشین آلات تولیدی است.
بنا براین این توافق به صورت بالقوه می‌تواند به مثابه فرصتی برای برطرف کردن این نحوه نیازها به شکل عقلایی و بدون نیاز پرداخت هزینه‌های سنگین به دلال‌های داخلی و بین‌المللی در نظر گرفته شود.مسئله اساسی تر در این زمینه مبادله‌های علمی و فنی در عصری است که اصطلاحا از آن به عنوان عصر شتاب تاریخ یا عصر دانایی نام برده می‌شود. به شرحی که در اثر سیاست‌های تنش آفرین دولت قبلی مشاهده شد فشارهای بی‌سابقه و محدودیت‌های کم سابقه‌ای برای مبادلات علمی میان دانشمندان ایرانی و بین‌المللی در نظر گرفته شده بود که طبیعتا انتظار می‌رود در اثر تلاش‌های تنش زدایانه دولت محترم کشور از این جنبه‌ها اوضاع به سامان تری را شاهد باشیم. اما با وجود همه این نکات مثبت باید دولت محترم و به ویژه ریاست جمهوری به این نکات توجه داشته باشند که همه آنها به عنوان فرصتی در نظر گرفته می‌شود و دستاورد عملی از این فرصت‌ها تابعی از نحوه روبه‌رو‌شدن نظام برنامه‌ریزی کشور با این فرصت هاست.
اگر مدیران سازمان برنامه‌ریزی به سبکی که در دوره قبلی به طرز غیرمتعارفی متداول شده بود، همچنان به ظاهرسازی و رعایت وجوه شکلی مسائل بسنده کنند و همینطور رویه‌های غیرمشارکت‌جویانه و غیرشفاف را در فرآیند تدوین برنامه در دستور کار قرار دهند طبیعتا کشور در معرض این قرار خواهد گرفت که از این فرصت هم نتواند بهره‌مندی قابل اعتنایی داشته باشد. شخصا بر این باور هستم که قطعا در سطح دولت آگاهی‌های کافی درباره شرایط خطیر در کشور وجود دارد و به ضعف‌های جدی در سازمان برنامه ریزی کشور وقوف دارند و همینطو به دیوانسالاری ناکارآمد و آسیب پذیر در برابر فساد. اینها موئلفه‌های بسیار مهمی است که اگر دولت به آنها فکری نکرده باشد قطعا باعث می‌شود ما نتوانیم از این فرصت استفاده کنیم. این توافق قطعا برای پیشبرد اهداف کشور می‌تواند به عنوان فرصتی جدید در این تاریخ گرامی شناخته شود.
منبع: آرمان