خیلی ها از جمله چانگ کره ای (سلبریتی مداخله گرایان وطنی) اشاره دارند که کشورهای ثروتمند در دوران استعمار از صنایع خود حمایت می کردند، ولی برای بقیه خواهان اقتصاد آزاد و باز بودند، این را به اصطلاح امپریالیسم تجارت آزاد می خوانند، به عبارتی آنها از نردبان حمایت گرایی بالا رفتند و بعد نردبان را واژگون کردند.

ویلیام ایسترلی، اقتصاددان مشهور امریکایی نقدی جدی بر این دیدگاه دارد، به باور وی چانگ شواهد چندانی از این حمایت ارائه نمی کند، بیشتر حمایت ها از کشاورزی، و نه صنایع، بود و البته پلت، تاریخدان اقتصاد، میز نشان می دهد که نمی توان از الگوی تاریخی به نام امپریالیسم تجارت آزاد سراغ گرفت، با آنکه طبیعتا کشورهای ثروتمند علاقه مند به واردات آزاد مواد خام از کشورهای فقیرتر بودند و از صنعتی شدن آنها استقبال نمی کردند، کمتر بتوان از امپریالیسم تجارت آزاد سخن گفت، مسئله مهمتر در قضیه تجارت آزاد میان بود، هزینه حمل و نقل! در کشورهای فقیر به دلیل نبود زیرساخت و تکنولوژی های ارزان حمل و نقل اساسا امکان تجارت آزاد وجود نداشت و این کشورها حتی برای واردات ارزان از قضا اقدامات حمایتی متعددی داشتند.

در همان دوران البته در اروپا و امریکا هم خبری از حمایت نبود و تجارت آزاد از مسیرهای آبی میان کشورهای اروپایی و همچنین بندرهای شرقی امریکا در جریان بود، مزایای تجارت هم که نیازی به گفتن ندارد و در تجارت همیشه هر دو طرف "سود" می برند. 

اما مرد اقتصاددان در آخر نقد نکته ای می گوید که برای کشورهایی نظیر ایران ما هم رواست: کره جنوبی بیش از کارشناسانی مثل همین چانگ برای توسعه نیاز به کارآفرینانی مثل بنیانگذار سامسونگ دارد! راست هم می گوید، در تحلیل نهایی رشد اقتصادی و ثروت را کارآفرینان ایجاد می کنند، نه مشتی بوروکرات پرت (بارآفرین) که یحتمل بیش از رشد کشور به جیبشان فکر می کنند، والله اعلم.

@economistfarsi