بیماری های کشنده در تاریخ کم نداشته ایم؛ مرگ سیاه حدود 75 تا 200 میلیون نفر را در قرن 14ام از بین برد و آنفولانزای اسپانیایی حدود یک قرن پیش 20 تا 50 میلیون نفر را کشت، در نمونه جدیدتر ابولا 28600 نفر مبتلا شدند که حدود 11300 نفر از بین رفتند، در مورد اخوی همین کرونا فعلی، یعنی سارس هم حدود 8100 نفر مبتلا شدند که 800 نفر از آنها فوت شدند، کرونای جدید کمتر کشنده است، ولی نرخ شیوع بسیار بیشتری دارد. خیلی ها منشاء سارس و هم کرونا را هم "بازارهای خیس" (وِت مارکت) می دانند, بازارهایی که در آن انواع و اقسام گوشت و همچنین جانوران زنده در کنار هم به فروش می رسد و به ویژه در جایی مثل چین محیطی مستعد جهش و تکثیر ویروس هاست.

در قضیه سارس 2002 و 2003 خیلی ها چینی ها را سرزنش کردند که چرا اطلاعات را در زمان مناسب در اختیار دیگران قرار نداده اند تا کار از کار بگذرد، اما چینی ها آن زمان درگیر تغییر رهبری در حزب بودند و فضا باید آرام و با ثبات تصویر می شد، طبیعی بود که نمی خواستند اذهان مشوش شود! باری، در قضیه اخیر هم اوضاع تفاوتی نکرد. لی ونلیانگ، پزشک 34 ساله ای که خبر از احتمال اپیدمی داده بود و هفت تن دیگر زندان یا تهدید شدند، پزشک نگون بخت از کرونا جان سپرد، ولی دولت فخیمه کم نیاورد و این قهرمان ملی را به نام خود مصادره کرد. وبلاگ نویس ها و روزنامه نگارانی که از وضع بد اوضاع گزارش می دادند هم از تیغ تیز حزب در امان نماندند، چند تایی به زندان افتادند و اشاعه خبر به شدت محدود شد.

در ماه ژانویه که نشانه های گسترش و واگیر شدید بیماری و امکان انتقال شخص به شخص آشکار می شد، مقامات دولتی ووهان اطلاعات بد را سانسور کردند و کاری نکردند تا کنگره سالانه حزب تحت تاثیر قرار نگیرد و پرشور برگزار شود، از آن بدتر به مناسبت سال نو بزم و جشنی با حضور 10000 خانواده برگزار کردند، هدفشان هم این بود که رکورد جهانی جدیدی به ثبت برسانند! بعد هم که خواستند شهر 11 میلیونی را قرنطینه کنند، در یک شاهکار دیگر پیشاپیش اعلام کردند که به زودی فرودگاه ها و ایستگاه های قطار را خواهند بست، تا کار انجام شود پنج میلیون از اهالی ووهان از آن شهر خارج شده بودند. بعد هم دیدند که تخت و امکانات درمانی و ماسک به حد کافی نیست، خیلی ها را به خانه فرستادند که قرنطینه خانگی شوند! همه اینها در حالتی است که نمی خواستند فاجعه بزرگ نشان داده شود و همه واقعیت ها انتشار پیدا کند.

این وضع فشل غریب نیست، کیش شخصیت و قدرت طلبی بیش از حد پیشوای بزرگ، شی جی پینگ (مائوی جدید)، مقامات محلی را خیلی محتاط کرده است، چون تصمیم ها از بالا گرفته می شود، روحیه "صبر کن ببینیم چه می شود" بین محلی ها خیلی رایج است و خیلی انگیزه و امکان ابتکار به خرج دادن و سریع عمل کردن ندارند. شهردار ووهان به تلویزیون سی سی تی وی چین گفته بود وقتی خبر واگیرداری و انتقال انسان به انسان بیماری به دستش رسیده، امکان انتشارش را نداشته و باید صبر می کرده تا از بالا تایید شود!

پیشوای بزرگ که علی الاصول باید همه گره ها به دست توانمندش باز شود چند روزی پیدایش نبود و بعد با ماسک در خیابان ها ظاهر شد و با سازماندهی نوعی نمایش مردمی اطمینان داد که کرونا را شکست خواهند داد و شخصا فرمان کار را بر عهده خواهد گرفت، تئاتر ساخت ده روزه بیمارستان و مانند آن هم از پیامدهای این پروپاگاندا بود. البته نقد ایالات متحده و بقیه کشورهای غربی که بیخود شلوغش کرده اند و جلوی ورود مسافر از چین را گرفته اند هم بخشی از کار بود، تئوری توطئه هم که بیداد می کرد که دست های پنهان می خواهند جلوی پیشرفت ملت بزرگ چین را بگیرند. پیشنهادهای ایالات متحده را رد می کردند و بعد اعلام می کردند که از طرف یانکی ها کمک نمی رسد و تنها مانده اند، درست همان زمانی که بنا بود کشتی از اقلام مورد نیاز برایشان ارسال شود، دولت چین دانشمندان خارجی را نپذیرفت و در برابر انتقال نمونه های ویروس به لابراتوارهای دیگر کشورها هم کارشکنی کرد. چینی ها می گفتند که در خود امریکا هم تعداد تلفات آنفولانزا بسیار زیاد است و قضیه آنقدرها مهم نیست، بدون آنکه اشاره کند تعداد چینی هایی که از این بیماری از بین می روند بسیار بیشتر است!

اعتبار آمار رسمی ارائه شده از طرف چینی ها هم داستانی است پر ز آب چشم، لابه لای این فاجعه یادمان نرود، دولت ها بیش از آنکه راه حل باشند، خود بخشی از مشکل اند، والله اعلم.

منبع: https://t.me/RahbordChannel