مال‌های بزرگ و پاساژ‌های لوکس که تا همین چند وقت پیش توسط برند‌های خارجی درجه یک و دو و سه قرق شده بود، حالا کم‌کم میزبان برند‌های کم‌نام و نشان ایرانی می‌شوند. سالیان از جمله این برندهاست اگر چه برچسب قیمت‌هایشان گاهی می‌تواند دود از سرتان بلند کند. ظاهرا پاتن‌جامه دوباره در حال احیا شدن است. در میان تولیدکنندگان کفش باید به نهرین، تن زیپ، نسیم و برتونیکس فرصت داد تا شاید بتوانند خودشان را ثابت کنند. تا وقتی درباره آن‌ها اطمینان خاطر پیدا نکرده‌اید بهتر است بدانید در میان محصولات ایرانی قیمت منطقی یک تی‌شرت نخی باید حدود ۵۰ تا ۷۰ هزار تومان باشد. تی‌شرت‌های سه دکمه نهایتا باید ۱۰۰ هزار تومان فروخته شوند. خریدن شلوار جین ایرانی گران‌تر از ۲۰۰ هزار تومان منطقی نیست و عدد ۱۳۰، ۱۴۰ هزار تومان منصفانه به نظر می‌رسد. پیراهن‌های مردانه بهتر است در محدوده ۱۰۰ هزار تومان فروخته شود. در میان پوشاک زنانه رقم ۲۰۰، ۳۰۰ هزار تومان برای مانتو عاقلانه به نظر می‌آید.

کفش‌های سه، چهار میلیون تومانی، شلوار‌های یکی، دو میلیون تومانی، پیراهن‌ها و تی‌شرت‌های یک میلیونی با اینکه چشم‌ها را گرد می‌کنند، اما الان در بازار پوشاک کشور اصلا چیز‌های عجیب و غریبی نیستند. شاید قبلا می‌توانستیم کسی که تا این اندازه پول برای سر و وضع خودش خرج می‌کند را لاکچری بدانیم، اما الان نه. مثلا کفش‌های سالومون به عنوان برندی محبوب در سال‌های اخیر که معمولا به خاطر تولیدات سخت جانش شهرت پیدا کرده، سه تا چهار میلیون تومان ارزش پیدا کرده‌اند. قیمت کفش‌های مردانه نایکی تا پنج میلیون تومان می‌رسد و برچسب سه میلیون تومانی روی بعضی از کفش‌های زنانه آدیداس نصب شده است. در چنین شرایطی برند‌های ایرانی انتخاب زیادی ندارند. باید دل به دریا بزنند و آرام آرام با به دست آوردن دل مشتری جایی برای خودشان در بازار پیدا کنند. در همین مدت کم، بعضی‌هایشان از فرصت استفاده کرده‌اند، اما خودشان هم می‌دانند موضوع برای مشتری تنها قیمت نیست و باید موفق شوند مشتری را درباره کیفیت محصولات خود قانع کنند. به نظر می‌رسد یکی از مهمترین نبرد‌های امسال را در بازار پوشاک شاهد باشیم. بهتر است درباره آن چیز‌های بیشتری بدانیم.

به گزارش فرارو، ابتدای دهه ۹۰، یعنی همین هشت سال پیش ۱۰۰ هزار تومان هنوز پول خیلی زیادی بود. یادم هست چند روز با خودم کلنجار رفتم تا این پول را برای پیراهن آدیداس سری اورجینالی که دلم را برده بود پرداخت کنم. هر بار تا داخل فروشگاه می‌رفتم، آن را پرو می‌کردم و از سر لج‌بازی چند تایی عیب و ایراد رویش می‌گذاشتم تا از چشمم بیفتد، اما بالاخره پیراهن برنده شد. در حال حاضر چنین پیراهنی خرج زیادی روی دست واردکننده می‌گذارد و در نهایت احتمالا قیمت تمام شده به قدری بالاست که از خیر آن می‌گذرند، اما گران‌ترین پیراهن‌های مردانه، به عنوان یک محصول معمول و نه یک کالای لوکس و گرانقیمت، بالای یک میلیون تومان قیمت دارد. در فروشگاه‌های هوگو باس و منگو ممکن است به چنین پیراهن‌های مردانه‌ای برخورد کنید. اولی تی‌شرت‌هایی با همین قیمت دارد و فقط وقتی به سراغ قفسه شلوار‌های جین بروید، رقم‌ها آرام آرام کوتاه می‌آیند و به زیر یک میلیون تومان می‌رسند. ۷۰۰، ۸۰۰ هزار تومان پول برای یک شلوار جین؟ ارزان‌ترین شلوار جین در فروشگاه هوگو باس با منت تخفیف حدود ۵۰۰ هزار تومان فروخته می‌شود.