نویسنده سیمون موندی
مترجم: رفیعه هراتی
منبع: فایننشیال تایمز
فلیکس آبت هر زمان که با خودرو از کنار پلیس راهنمایی و رانندگی در تقاطعی واقع در مرکز پیونگ یانگ عبور می‌کرد به او لبخند می‌زد. اما درعوض صورت عبوس این پلیس عصبانی‌تر می‌شد. پس از گذشت چندین هفته، آبت تلاش کرد حالت عبوس چهره او را تقلید کند و سرانجام موفق شد او را به لبخند وادارد.
این اپیزود بخشی از کتاب آبت است که درباره هفت سال زندگی خود در کره شمالی نوشته است: این کتاب تلاشی است در پرده برداشتن از تصور متداول از مردم این کشور به‌عنوان ماشین‌های خشکی که مغزشان را شست‌وشو داده‌اند. آبت یکی از معدود تجار غربی است که به‌عنوان نماینده گروه مهندسی سوئیسی‌ای بی بی و سپس به‌عنوان مدیر یک شرکت داروسازی در کره شمالی زندگی می‌کند. خاطرات او که در ابتدا توسط خودش در سال 2012 به‌صورت کتاب الکترونیک منتشر شد، شرح نادری است از چالش‌های انجام کسب و کار در بازاری که حقیقتا یک بازار مرزی باقی مانده است. نسخه چاپی این کتاب در شرایطی منتشر می‌شود که دولت تلاش می‌کند از طریق اقداماتی شامل ایجاد مناطق ویژه اقتصادی جدید، سرمایه‌گذاری خارجی را جذب کند.
آبت تصویری از فضای کسب و کار ترسیم می‌کند که غیرقابل پیش بینی است و به دلیل بوروکراسی طاقت‌فرسا دو پاره شده است. آبت می‌گوید برای بازاریابی در زمینه دارو باید مجوز نخست‌وزیر را کسب کند، زیرا شرکت‌های کره شمالی: «فاقد بخش فروش» هستند. او متوجه شد که بازار درجهت منافع رقبایی است که دارای پارتی سیاسی هستند. سابقه بد دولت در توسعه زیرساخت‌ها نیز مانع دیگری بر سر راه تجارت محسوب می‌شود. این توسعه نیافتگی در توصیف آبت از کارخانه‌ای نمایان است که گارگران آن شب را روی زمین می‌خوابند تا به محض آنکه جریان برق برای مدت کوتاهی وصل شد سر‌کار خود برگردند. اما آبت علت این ضعف رژیم پیونگ یانگ را در رژیم تحریم‌ها می‌بیند. این تحریم‌ها مانع سرمایه‌گذاری در کره شمالی هستند و آبت آنها را دلیل اصلی شکستش در تجارت دارو عنوان می‌کند. به گفته آبت تحریم‌های اعمال شده بر کره شمالی به دلیل برنامه‌های هسته‌ای این کشور که موجب تعطیلی بانک محلی آبت شده و او را از واردات کامپیوترهای دارای نرم‌افزار مایکروسافت منع کرده است، همگی نتیجه معکوس دارند. آبت معتقد است«مشارکت و نه انزوا» راه بهبود وضعیت مردم کره شمالی است. این تفکر آبت را در مقابل فعالان و کسانی قرار می‌دهد که مخالف هرگونه رابطه تجاری با دولتی که مسوول نقض گسترده حقوق بشر است، هستند. امتناع آبت از قضاوت درباره رژیم کره‌شمالی موجب شده است او بتواند در این کشور کار کند. او می‌گوید وجود زندان‌های سیاسی با جمعیتی در حدود 80 هزار تا 120 هزار نفر خوشایند نیست، اما این تعداد زندانی کمتراز یک درصد از کل جمعیت کره شمالی را تشکیل می‌دهند. او همچنین از گروه‌های امدادگر در کره شمالی به شدت انتقاد و آنها را متهم می‌کند که با«بدبختی بشر رشد می‌کنند». اما از «سیستم حاکمیت ماهرانه حزب» تعریف می‌کند. این در شرایطی است که دیگر تحلیلگران اقتصاد کره‌شمالی را ناکارآمد می‌دانند. او گزارش کشورهای غربی را که استفاده از کتب و فیلم‌های خارجی را در کره شمالی ممنوع می‌دانند، مسخره می‌کند.