بحث درباره پاداش‌های نقدی و درآمد‌های کمتر در فوتبال زنان نسبت به فوتبال مردان، جام جهانی زنان فرانسه را تحت‌الشعاع قرار داده است.
هشتمین دوره جام جهانی فوتبال زنان در حالی در فرانسه آغاز شده که با وجود افزایش چشم‌گیر پاداش‌های نقدی توسط فیفا فاصله درآمدها در فوتبال زنان و مردان همچنان فاحش است و بحث درباره نابرابری در فوتبال زنان و مردان این دوره جام جهانی را هم تحت‌الشعاع قرار داده است.
تیم قهرمان در این دوره جام جهانی زنان چهار میلیون دلار جایزه نقدی می‌گیرد. این میزان تقریباً یک‌دهم پاداشی است که تیم ملی مردان فرانسه پارسال با قهرمانی در جام جهانی روسیه دریافت کرد. کرواسی تیم نایب‌قهرمان نیز ۲۸ میلیون دلار گرفت. ارقامی نجومی. به ویژه وقتی در کنار جوایز نقدی جام جهانی زنان قرار می‌گیرند.
همین اختلاف باعث شد تا بازیکنان تیم ملی زنان استرالیا اعتراض و فیفا را به تبعیض متهم کنند. آنها در هماهنگی با اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای استرالیا خواهان افزایش جوایز نقدی جام جهانی فرانسه شدند. این اتحادیه خواستار افزایش کل جوایز نقدی از ۳۰ میلیون به ۵۷ میلیون دلار شده است. استرالیایی‌ها تنها کسی نیستند که از نابرابری در فوتبال زنان و مردان شاکی‌اند.
تحریم بهترین بازیکن جهان
آدا هگربرگ بازیکن ۲۳ ساله نروژی تیم المپیک لیون، بهترین بازیکن حال حاضر فوتبال زنان و برنده توپ طلا، جام جهانی را در اعتراض به نبود حرفه‌ای‌گری در فوتبال زنان تحریم کرده است. درآمد سالیانه هگربرگ در باشگاه لیون ۴۰۰ هزار یورو است. پولی که لیونل مسی در بارسلونا تفریبا در یک روز درمی‌آورد. بازیکنان تیم ملی مردان نروژ در حمایت از همکاران زن خود از بخشی از حقوق و دستمزد خود گذشتند. اما حتی تلاش آنها و سرمربی‌شان مارتین سیوگرن هم باعث نشد هگربرگ از تصمیم‌اش صرف‌نظر کند و به جام جهانی فرانسه برود.
تیم ملی زنان آمریکا هم سه ماه پیش در اعتراض به تبعیض اعتراض و از فدراسیون فوتبال این کشور شکایت کرده بودند. اعتراض آنها نه تنها به دستمزدهای نابرابر بلکه حتی به امکانات نابرابر مثل زمین تمرین بود.
همه این چهره‌ها در فوتبال زنان این فاصله با فوتبال مردان را مصداق بی‌عدالتی و تبعیض جنسیتی می‌دانند و معتقدند فدراسیون‌ها و فیفا به اندازه کافی برای پرد کردن این شکاف و برقراری عدالت و برابری جنسیتی تلاش نمی‌کنند.
حرف منتقدین
مخالفین این نگاه می‌گویند این انتقادها و اتهام تبعیض و نابرابری واقع‌بینانه نیست. به اعتقاد این عده، علت این شکاف بین فوتبال مردان و زنان را صرفاً باید در بازار جست‌وجو کرد. آنها می‌گویند به هر حال تقاضا برای محصولِ «فوتبال مردان» بسیار بیشتر است و به تبع آن درآمدزایی با این محصول از طریق فروش حقوق پخش تلویزیونی و اسپانسرینگ هم بالاتر. وقتی گردش مالی بیشتر باشد درآمدها و جوایز نقدی پرداختی هم در فوتبال مردان بیشتر است.
ضمن آن که آنها به این نکته اشاره می‌کنند که فوتبال زنان نسبتاً نوپا است. اولین جام جهانی زنان سال ۱۹۹۱، ۶۱ سال بعد از اولین دوره جام جهانی مردان برگزار شده و به اعتقاد این عده زمان می‌برد تا فوتبال زنان هم به محبوبیت و شهرت فوتبال مردان برسد. مانند تنیس که حالا بعد سال‌ها توجه به تنیس زنان بسیار بیشتر شده و حالا پاداش‌های پرداختی در تنیس زنان با تنیس مردان برابر است.
طرفداران حقوق زنان اما معتقدند که نهادهایی مانند فیفا که برابری و عدالت شعارشان است، باید فعالانه‌تر در کاهش این شکاف و برقراری عدالت بکوشند.
بازار ورزش