تلفن همراه چنان سریع در زندگی ما وارد شده است که هنوز نتوانسته ایم جایش را به درستی در فرهنگ اجتماعی خود شناسایی کنیم. بسیاری از ما تعریفی از این وسیله ی ارتباطی در گستره ی زندگی روزمره ی خود نداریم و از این روی در درست یا نادرست بودن رفتارهای وابسته به این وسیله، چندگانه برخورد می کنیم.
آنچه را که من در این سالها از برداشتهای نکته سنجان در پیوند با کاربرد درست و نادرست تلفن همراه به دست آورده ام در زیر با شما در میان می گذارم.

١- تلفن همراه عموماٌ یک وسیله ی شخصی محسوب می شود و دارنده ی آن مختار است که شماره ی خود را به فردی بدهد یا نه. پس درست این است که به جای اینکه از طرف مقابل بپرسیم: شماره ی همراه شما چیست؟ یا لطفاٌ شماره ی همراه خود را به من بدهید! از او بپرسیم: چگونه می توانم با شما ارتباط بگیرم؟

٢- درصورتیکه به هر دلیل تصمیم به دادن شماره ی همراه خود به طرف مقابل گرفتیم، آن را یک تصمیم شخصی بدانیم و انتظار نداشته باشیم که طرف مقابل حتماٌ اقدام مشابه را انجام دهد. او مختار است شماره ی همراه، شماره ی دفتر یا حتی نشانی پست الکترونیک خود را به ما بدهد.

٣- برای اینکه شماره ی همراه کسی را به شخص ثالثی بدهیم، ابتدا باید از او اجازه ی این کار را بگیریم. دادن شماره ی افراد به دیگران بدون اطلاع و رضایت ایشان می تواند سهل انگاری در امانت تلقی شود.

٤- بهتر است هنگامی که برای نخستین بار شماره ی همراه کسی را می گیریم، از وی بپرسیم که چه زمانهایی برای تماس با او مناسب اند. ممکن است افراد به اقتضاء شغل و فعالیتی که دارند محدودیتهایی در پاسخ دادن به تماسها داشته باشند.

٥- هنگامی که با کسی تماس می گیریم، در صورت پاسخ ندادن به تلفن پس از ٥-٤ زنگ، بهتر است تماس را قطع نماییم. افراد عموماٌ اگر قادر یا مایل به پاسخگویی باشند در طی چند زنگ نخست به تلفن پاسخ می دهند. این که در تماس با کسی تلفن ١٥-١٠ بار زنگ بزند، شکل مزاحمت به خود می گیرد.

٦- تماس گرفتن با دیگران پس از ساعت ٩-٨ شب تجاوز به حریم خصوصی و ساعات فراغت افراد است. پیش از تماس با دیگران بهتر است ابتدا نگاهی به ساعت خود بیاندازیم و سپس در صورت قرار داشتن وقت در ساعات معمول تماس، مبادرت به این کار نماییم.

٧- هنگامی که در یک جلسه ی عمومی حضور می یابیم، حتماٌ زنگ گوشی خود را قطع کنیم و آن را در حالت سکوت قرار دهیم. به صدا درامدن زنگ گوشی (چه تماس و چه دریافت پیامک) در یک جلسه ی عمومی یا یک مکان رسمی و اداری در حکم بر هم زدن نظم و بی احترامی به دیگران است.

٨- مکالمه با تلفن همراه در جلسه خلاف آداب است. در صورت دریافت یک تماس مهم و ناگزيرى از پاسخ، باید ابتدا از اتاق جلسه خارج شویم و سپس پاسخگوی تماس باشیم.

٩- از گفتگوهای تلفنی طولانی و با صدای بلند در اماکن عمومی مانند بانک، اداره ی پست و یا در مترو، اتوبوس و تاکسی پرهیز کنیم.

بی گمان بندهای دیگری را هم می توان به این گزیده افزود و از دوستانی که بهبود رفتارهای اجتماعی در دغدغه هایشان جای دارد می خواهم که در این کار یاری کنند. ما در انبوه دردهای بزرگی که در جامعه ی خود داریم نباید از یاد ببریم که پالایش کاستیهای کوچک رفتار اجتماعیمان به ما کمک می کند که بی تفاوت نشویم و با به دست آوردن ارزشهای هر چند کوچک، باور به شایستگی رسیدن به ارزشهای بزرگتر را در ميان خود نگه داریم.

#پویش_ذره_بین نام یادداشتهایی است که هر از چند گاهی در زمینه کاستیهای فرهنگی و رفتاری گسترده در جامعه می نویسم. امیدوارم دوستان اندیشمند و دلسوز دیگری هم به این پویش بپیوندند و بر روی ناراستیها و آسیبهای فرهنگی ما ذره بینی بگذارند و به یادمان بیاورند که نباید جامعه خود را به سقوط آزاد فرهنگی بسپریم.

https://t.me/pedram_soltani