بیمارستان خصوصی در شمال غرب تهران برای بستری پدر مبتلا به کرونای بابک، ۵۰ میلیون تومان به‌عنوان پیش‌پرداخت درخواست کرد؛ آن هم بدون داشتن تخت خالی. پدر ۷۴ ساله، اما یک هفته بعد به‌دلیل اقدامات دیرهنگام درمانی و پیدا نشدن دارو، در یک بیمارستان دولتی درگذشت.
صندوقدار بیمارستانی خصوصی در شمال تهران (منطقه ۲)، شرط پذیرش پدر خانم کریمی در بخش آی‌سی‌یوی بیماران کرونا را ۱۵ میلیون تومان اعلام کرد. این مبلغ ودیعه بود و بعد از پایان درمان، برای هر شب تخت معمولی ۵ میلیون تومان و هر شب تخت آی‌سی‌یو ۱۰ میلیون تومان به حساب‌شان اضافه شد. خانم کریمی می‌گوید چاره‌ای جز بستری در این بیمارستان نداشتند. هیچ‌جا تخت خالی نبود. آن‌ها برای ۵ شب بستری در بخش آی‌سی‌یو، ۳۵ میلیون تومان به مبلغ اولیه اضافه کردند.
پدر همسر آقای زمانی بیماری قلبی داشت و کرونا گرفت. بیمارستان‌های دولتی پذیرشش نمی‌کردند. در نهایت سر از بیمارستانی در خیابان گاندی درآوردند. بیمارستان، مبلغ ورودیه را ۳۰ میلیون تومان اعلام کرد و، چون بیمه خدمات درمانی شهرداری بودند از آن‌ها ۱۰ میلیون تومان گرفتند. ۱۰ میلیون تومان برای ۷ روز بستری بدون درنظر گرفتن هزینه اسکن و دیالیز و آنژیوگرافی. پدر همسر آقای زمانی روز هفتم در بیمارستان جان باخت.
مبلغ پیش‌پرداخت بیمارستان خصوصی برای بیماران کرونایی ۲۰ میلیون تومان است، بیمارستانی هم ۳۰ میلیون تومان می‌گیرد و مبلغ ورودیه باقی بیمارستان‌های خصوصی که بیماران کرونایی را پذیرش می‌کنند هم بین ۳۰ تا ۵۰ میلیون تومان است. وضعیت در بیمارستان‌های دولتی، اما به‌گونه دیگری است. اواخر اسفند سال گذشته معاون درمان وزیر بهداشت اعلام کرد که ۹۰ درصد هزینه‌های بستری بیماران از سوی بیمه پرداخت می‌شود و رقم پرداختی بدون آی‌سی‌یو حدود ۱۵۰ هزار تومان است.
او گفته بود که تمام دارو‌ها و آزمایش‌های تشخیصی کرونا در بیمارستان‌های دولتی رایگان است و فقط ۱۰ درصد هزینه خدمات هتلینگ بیمارستانی (تخت روز) بر عهده بیمار است. ۵ماه بعد، سخنگوی وزارت بهداشت این هزینه را ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان بدون نیاز به تخت آی‌سی‌یو و ۵ میلیون و ۵۰۰ با آی‌سی‌یو بدون داروی خاص اعلام کرد. اما وقتی نسرین شهریور امسال کرونا گرفت و در بیمارستان دولتی در شمال تهران بستری شد، برای هر دوز داروی رمدسیویر یک‌میلیون و ۳۰۰ هزار تومان پرداخت کرد و حسابش برای ۶ دوز همراه با هزینه بستری ۸ میلیون تومان شد. مادر پوریا که نیازی به این دارو‌ها نداشت، هزینه ۱۱ روز بستری‌اش در بیمارستانی در آمل، ۲ میلیون و ۲۵۰ هزار تومان شد.
پدر مرتضی وقتی کرونا گرفت، بیمه نبود. اواخر اسفند در این بیمارستان بستری شد و پس از ۲۸ روز، با درنظر گرفتن ۲ هفته بستری با بیمه و ۲ هفته بدون بیمه، هزینه‌اش ۳۰ میلیون تومان شد. بیماران مراجعه کرده به بیمارستان‌های خصوصی در شرایطی خبر از تعرفه‌های چندین میلیون تومانی بستری می‌دهند که اوایل مهر امسال مدیر روابط عمومی سازمان نظام‌پزشکی، هزینه یک روز بستری بیماران کرونایی را در بخش معمولی بیمارستان‌های دولتی ۴۸۰ هزار تومان و در بخش خصوصی ۸۵۰ هزار تومان اعلام کرد.
بیماران بستری شده در بیمارستان‌ها و خانواده‌هایشان که در صف پرداخت ایستاده‌اند، پانزدهم اردیبهشت را فراموش نمی‌کنند؛ وقتی مدیرکل بازرسی، ارزیابی عملکرد و پاسخگویی به شکایات وزارت بهداشت خبر از رایگان بودن هزینه درمان کرونا در بیمارستان‌های دولتی داد و ۳ماه بعدش وزیر بهداشت پشت تریبون رفت و از دستورش برای رایگان درمان شدن بیماران کرونایی حتی برای مهاجران بی‌مدرک خبر داد.
هزینه‌های کمرشکن دارو‌های بی اثر
بخشی از ماجرای بالا بودن هزینه‌های درمان، اما به قیمت دارو‌هایی برمی‌گردد که برای این بیماران تجویز می‌شود. بابک، برای خرید داروی رمدسیویر سر از بازار سیاه درآورد تا پدرش را از مرگ نجات دهد. آنجا هر دوز دارو را ۲۵ میلیون تومان می‌فروختند و در آخر با پارتی‌بازی در بیمارستانی توانست هر آمپول را ۳ میلیون تومان بخرد. آمپول اکتمرا را هم هر عدد ۲ میلیون و ۱۰۰ هزار تومان خرید.
نوع ایرانی این دارو یک‌میلیون و ۸۰۰ هزار تومان است. علی، اما شانس بهتری داشت. مریضش در بیمارستان دولتی بستری بود و یک داروی رمدسیویر را با دفترچه بیمه یک‌میلیون و ۳۰۰ هزار تومان خرید. او به همشهری می‌گوید، قیمت آن در بازار آزاد ۱۳ تا ۱۴ میلیون تومان بود. هر چند که اخیرا شنیده قیمت هر دوز به‌دلیل تولید داخلی به ۷۵۰ هزار تومان رسیده است.
محمدرضا واعظ‌مهدوی، رئیس انجمن اقتصاد سلامت معتقد است که همین هزینه‌ها برای فقیرتر شدن مردم کافی است؛ هر چند که مردم قبل از اینکه راهی بیمارستان‌ها شوند به‌دلیل بیکاری و کاهش درآمد‌ها به زیر خط فقر سقوط کرده‌اند. انتقاد اصلی او به دارو‌های گران‌قیمتی است که برای بیماران ضعیف تجویز می‌شود؛ درحالی‌که اثربخشی همین دارو‌ها از سوی سازمان بهداشت جهانی مورد تأیید قرار نگرفته است؛ دارو‌هایی که در صف اول درمان در کشور‌های اروپایی است در ایران کنار گذاشته شده است. اشاره واعظ‌مهدوی درست است. اواخر مهر امسال، سازمان بهداشت جهانی با آوردن نام ۲ داروی رمدسیویر و هیدروکسی‌کلروکین اعلام کرد که این دو دارو تأثیر کمی بر درمان موارد شدید کوویدـ ۱۹ دارد و تأثیری بر درمان بیماران ندارد. دوم آبان مدیر روابط عمومی وزارت بهداشت همین خبر را توییت کرد؛ این در حالی بود که در ۶ماه گذشته آمپول رمدسیویر با قیمت‌های نجومی در بازار آزاد فروخته می‌شد و روندش هم با کمی کاهش قیمت، همچنان ادامه دارد.
واعظ‌مهدوی می‌گوید که در ایران دارو‌های ضدویروس ارزانی وجود دارد که می‌توان تجویز کرد؛ بنابراین باید وزارت بهداشت کمیته ارزیابی داشته باشد و پزشکان و بیمارستان‌ها را ترغیب کند تا از دارو‌های ارزان‌تری استفاده کنند. ۹۵ درصد مردم می‌توانند با داروی ارزان تری درمان شوند.
علی فاطمی، عضو هیأت‌مدیره انجمن داروسازان ایران، می‌گوید که برای ضدویروس‌ها نمی‌توان جایگزینی پیدا کرد. این دارو برای بیماران بدحال کرونا تجویز می‌شود.
او می‌گوید در کنار رمدسیویر، گاهی قرص فاوی پیراویر هم تجویز می‌شود که هر ورق آن بالای ۱۰۰ هزار تومان است.
محمود هادی‌پور که داروساز و کارشناس حوزه بیماران خاص است، نظر مخالفی دارد. او می‌گوید رمدسیویر به‌کار بیمارانی می‌آید که هنوز به مرحله آی‌سی‌یو نرسیده‌اند. تأکید او بر تهیه پروتکلی جامع برای درمان دارویی کروناست.
همشهری