کسانی می گویند بازار آزاد اگر در تامین سیب زمینی و پیاز و خودرو و رایانه خوب عمل کند، از پس مهار ایپدمی ها مثل سارس و ابولا و کرونا بر نمی آید، اینجا باید دست به دامن دولت شد. می شود استدلال های خوبی آورد که چنین نیست و بازار اینجا هم بهتر می درخشد.

اما به طور خاص بد نیست به مورد خاص قرنطینه بپردازیم، کسانی می گویند برای جلوگیری از شیوع شدید یک بیماری، ناگزیر به محدود کردن شدید رفت و آمد افراد ایم که البته به سود همه است، ولی این نیازمند یک دولت قدرتمند است که بتواند در شرایط اضطراری و استثنایی این کار را انجام دهد، بعید است بتوان در با سازوکارهای بازار به این هدف رسید، وانگهی در بازار حرف از مبادله داوطلبانه و محدود نکردن آزادی افراد است، چطور می توان بدون درجاتی از زور کارهایی مثل قرنطینه کردن را انجام داد؟

اما قرنطینه به چه معناست؟ یعنی کسی که احتمال وجود بیماری در او هست و یحتمل در یک فضای جغرافیایی خاص تردد می کند، وارد فضایی دیگری که افراد سالم حضور دارند نشود. فرض کنیم این کار برای حمایت خود افراد لازم است و هر آدم معقولی این را می پذیرد که تماس با فرد مشکوک کار نادرستی است، پس حضور دولت و اعمال خشونت های احتمالی توجیه پیدا می کند؟ جواب منفی است!

ایراد از مشخص نبودن حقوق مالکیت است، اساسا در جامعه ای که حقوق مالکیت به خوبی مشخص شده باشد، قرنطینه موضوعیتی ندارد. اجازه دهید توضیح دهم، شما کاملا مختارید از دیدار افراد مشکوک در ملک شخصی خودتان سرباز بزنید، امر دولت یا حضور دیگری لازم نیست که شما نگران سلامت خود باشید، ملک شماست و هرکسی نمی تواند وارد آن شود. می توانید در محل کسب خود افرادی را که علایم بیماری دارند راه ندهید یا با شرایط خاص خدمت ارائه کنید و کالا بفروشید، زیرا می دانید که دست رد به سینه مشتری زدن البته بد است، ولی از آن بدتر سوء شهرت به خطرناک بودن محل کسب است. از این روست که انگیزه کافی دارید که در حد توان این اطمینان به مشتریان داده شود که خطری آنها را تهدید نمی کند، چیزی که در همین چند روز اخیر نشانه هایش را می بینیم.

اگر فرض کنیم تکلیف مالکیت همه جا به خوبی روشن است و به اصطلاح کار صاحب داشته باشد، همان منطقی که برای خانه و محل کسب شما حاکم است، بر قلمرو بزرگتری مثل کشور هم حاکم خواهد بود. نیازی به دولت و به اصطلاح قرنطینه نیست، خود افراد بهتر از هر کسی حواسشان به مایملکشان هست. اگر هم کسانی از روی نوع دوستی بخواهند درب هایشان را روی حتی بیماران بگشایند، البته حق آنهاست. برای درمان افراد، مراکز درمانی حتی در روزهای سخت دست اندرکارند و البته انتظار هم همین است، فرضمان معقول مان هم اینست که خود بیمار هم انسان است و علاقه ای به بیمار کردن خانواده و بقیه افراد پیرامون خود را ندارد.

آنچه آمد شاید رادیکال به نظر برسد و با وضع موجود فاصله داشته باشد، ولی استدلالی قدرتمند است که شاید ما را به فکر بیندازد از این کرونای دولت زدگی کمی فاصله بگیریم، ما قرن ها بدون دولت زندگی کرده ایم و کاری نیست که آدم ها نتوانند خودشان انجام دهند و حتما باید بر عهده مشتی بوروکرات سیاست زده نالایق گذاشته شود، والله اعلم.

منبع: https://t.me/RahbordChannel