از شروع برنامه ریزی توسعه در ایران 70 سال می گذرد، اما هنوز کشور با انواع مشکلات یک جامعه توسعه نیافته رو به روست و با وجود در دسترس بودن منابع عظیم ارزی طی چند دهه گذشته، بنا به گفته استاد مردوخی، این ساختار بوروکراتیک فرسوده چیزی به نام توسعه تحویل مردم نداده است. آنچه در زمینه اقتصادی در این مدت انجام شده، بیشتر فرصت سوزی بوده که ثمره آن، عقب افتادن از کشورهایی است که در زمینه اقتصادی از ما بسیار عقب مانده تر بوده اند و اکنون آنها نقش بازیگر به خود گرفته اند و ما نقش بازی شونده. اما این در حالی است که کشور در زمینه های سیاسی و امنیتی توانمندی های قابل توجهی داشته و هنوز هم دارد.
گزارش پیش رو، به این وجه از اقتصاد یعنی واردات، آن هم در شرایطی که کشور با تحریم های شدید رو به رو بوده است می پردازد. بسیاری از شاخص ها و حتی داده های رسمی نشان از آن دارد که در میدان ناکاربلدی ها با خروج منابع هنگفت ارزی –آن هم برای موارد غیر حیاتی و بعضا برای کالاها و خدمات بی کیفیت- چگونه دولت ها نا آگاهانه در زمینه اقتصاد و مبتنی بر طراحی های صورت پذیرفته شده توسط تحریم کنندگان و یا دشمنان، ساده انگارانه در زمین آنان بازی نموده و تصمیم گیران اقتصادی کشور به هیچ وجه به توصیه و اندرز های نخبگان دلسوز جامعه در دوازده سال گذشته گوش نسپرده اند.