روز گذشته صحن علنی مجلس ملی کره‌جنوبی و البته خیابان‌های اطراف آن، مملو از مردان و زنانی بود که چشم‌انداز آینده این جمهوری را به شکست طبقه حاکم پیشین و استیضاح پارک گئون های، اولین رئیس‌جمهور زن و فرزند دیکتاتور سابق آن کشور، گره زده بودند. آنان که برخی در قامت نمایندگان مخالف با مشت‌هایی گره‌کرده بر کف صحن علنی مجلس بست نشسته و باقی به سیاق هفته‌های پیشین خیابان‌های سئول را به تسخیر خود درآورده بودند، برای تحقق خواسته‌شان نیازمند همکاری نمایندگان حزب حاکم بودند تا با کسب دو‌سوم آرا، فعلا به طور موقت خانم پارک را از سمت ریاست‌جمهوری تعلیق كنند. اما نگرانی نمایندگان حزب حاکم نسبت به آینده حیات سیاسی خود سبب شد طرح استیضاح رئیس‌جمهور به‌دلیل فساد و پارتی‌بازی بسیار قاطع‌تر از آنچه انتظار می‌رفت، رأی آورد تا خانم پارک پس از حضور چهارساله در قدرت، اکنون به طور موقت از کار برکنار شده و به انتظار نظر نهایی دادگاه عالی کره‌جنوبی بنشیند.  پارک در اظهاراتی پس از اعلام رأی پارلمانی، ضمن عذرخواهی چندباره از مردم و همه نمایندگان و وزيران به‌دليل بی‌مبالاتی‌هایش، ابراز امیدواری کرد بحران سیاسی کنونی که در بحبوحه چالش‌های امنیتی و اقتصادی کشور، دامنگیر طیف گسترده‌ای از مقامات عالی دولتی، احزاب عمده و رهبران صنایع شده، هرچه‌ زودتر حل‌وفصل شود. 
همچنین پارك در حالی از همه وزيران خود خواسته با نخست‌وزیر و جانشین موقت او، هوآنگ کیو آن، همکاری کنند که در صورت تأیید طرح استیضاح ازسوي بیش از دوسوم قاضی‌های دادگاه عالی، باید بلافاصله دفتر ریاست‌جمهوری را ترک کرده و مقدمات برگزاری انتخاباتی جدید را در ٦٠ روز فراهم كند. همین افق مبهم سیاسی سبب شده هوآنگ در اولین اقدام خود به عنوان رئیس دولت موقت، به وزیر دفاع کشور دستور دهد ارتش را به منظور مقابله با هرگونه تحریک احتمالی از سوی همسایه شمالی، به حالت آماده‌باش کامل درآورد. با همه این اوصاف و در شرایطی که ژاپن و چین نیز نسبت به تحولات شبه‌جزیره کره در سایه بی‌ثباتی سیاسی سئول ابراز نگرانی کرده‌اند، به نظر نمی‌رسد مخالفان و معترضان کره‌ای به چیزی کمتر از یک انقلاب سیاسی رضایت دهند. در حقیقت، طرح استیضاح خانم پارک پیامد خشم عمومی شهروندان کره‌ای در قبال طبقه نخبگان سیاسی و صنعتی آن کشور است که با وجود افزایش چشمگیر آزادی‌ها و توسعه پرشتاب اقتصادی در دهه‌های اخیر، همه نهادهای قدرت و تصمیم‌گیری را به انحصار خود درآورده‌اند. درنتیجه جای تعجب نیست بحران سیاسی اخیر که اواخر ماه اکتبر گذشته و در نتیجه افشای نفوذ چوی سون سیل، دوست قدیمی‌ رئیس‌جمهور، بر برخی تصمیم‌گیری‌های دولتی و روابط مالی این دو، از جمله توصیه پارک در تأمین ده‌ها میلیون دلار منابع مالی برای بنیاد چوی از سوی برخی شرکت‌های بزرگ صنعتی کلید خورد، به این سرعت و وسعت گسترش پیدا کرده و نوک پیکان معترضان را با شعارهایی در لزوم آغاز یک عصر جدید و پاک‌تر سیاسی، متوجه مقامات طبقه حاکم، از هر حزب و گروهی كرده است.  دراین‌میان، مهم‌ترین پرسش آن است که در صورت تأیید استیضاح پارک، چه کسی سکان ریاست‌جمهوری کره‌جنوبی را به دست خواهد گرفت؛ به‌ويژه آنکه با نظر به فشارهای عمومی، اولین برنامه رئیس‌جمهور آتی ناگزیر شفاف‌سازی مالی رهبران سیاسی و صنعتی آن کشور خواهد بود. به باور بسیاری از کارشناسان، گزینه اصلی مون جائه این، نماینده کهنه‌کار حزب اپوزیسیون دموکراتیک کره است که نه‌فقط در ماه‌های گذشته با سرسختی در برابر پارک ایستاده است، بلکه همین اواخر نیز به قضات دادگاه قانون اساسی کره هشدار داده با برگرداندن رأی استیضاح، به شهروندان آن کشور خیانت نکنند. بان کی‌مون، دبیر کل کنونی سازمان ملل، که کمتر از یک ماه دیگر باید ریاست این سازمان را ترک کند، گزینه دیگر احتمالی برای جانشینی پارک است؛ گزینه‎ای که البته با نظر به روابط نزدیکش با حزب حاکم، احتمالا چندان مورد اقبال عمومی واقع نخواهد شد. اما آخرین گزینه که می‌تواند سئول را نیز به سیاق واشنگتن پس از انتخاب ترامپ، دچار شگفتی كند، لی جائه میونگ، شهردار لیبرال سئونگنام و یکی از حامیان پروپاقرص استیضاح پارک، است که با حضور همیشگی در اعتراضات عمومی اخیر، بارها خواستار برپایی انقلابی سیاسی علیه طبقه حاکم شده است.