ابريشمي، حميد، محسني، رضا، پژوهشهاي اقتصادي ايران، زمستان 1381; 4(13):1-32.
چکیده
بر اساس نظريه هاي تجارت بين الملل، کشورهاي در حال توسعه به دليل برخورداري از مزيت هاي نسبي و فراواني نهاده ها و منابع اوليه توليد، از تخصص هاي اوليه اقتصادي برخوردار هستند. در اين رابطه اقتصاددانان توسعه، تخصص گرايي بين المللي را به دليل وابستگي شديد اقتصاد به کالاهاي صادراتي مورد انتقاد قرار مي دهند. اينان، معتقدند که تخصص گرايي بين المللي در کالا براي يک کشور منجر به وابستگي شديد اقتصاد آن کشور به درآمدهاي صادراتي آن کالا مي شود. و به دليل غيرقابل پيش بيني بودن قيمت کالاهاي صادراتي، نوسانات شديد آن منجر به نوسان و بي ثباتي درآمدهاي صادراتي گرديده و اين امر، اثر منفي (و گاهي اوقات اثر مثبت) بر کل اقتصاد خواهد گذاشت. تغييرپذيري و نوسانات قيمت به طور عمده در بي ثباتي درآمد ملي و رشد اقتصادي متبلور مي شود.
به همين منظور در اين مقاله، رابطه بي ثباتي درآمدهاي حاصل از صادرات نفتي و رشد اقتصادي در ايران بررسي مي شود. زيرا، با درک صحيح و شناخت درست ماهيت و علل بي ثباتي مي توان در جهت رفع و يا هدايت آن به بخش هايي که اثرات جانبي کمتري به بار مي آورد، اقدام و از پيامدهاي آن بر کل اقتصاد جلوگيري کرده و يا آنها را محدود نمود. لذا در اين مقاله، بر اساس الگوي رشد فدر (1982) مبتني بر رويکرد هم انباشتگي سيستمي جوهانسن (1988) به بررسي اثرات حاصل از بي ثباتي صادرات نفتي مي پردازيم. نتايج حاکي از آن است که بي ثباتي صادرات نفتي در بلندمدت اثري بر توليد ناخالص داخلي نداشته، بلکه، اين اثر در کوتاه مدت ظاهر مي شود.
منبع:sid.ir
